Etiquetas
- Angola.
- Bielorrusia
- Brasil
- calabrés
- canzions
- catalán
- Escozia
- España
- español
- Estaus Unius
- franzés
- Franzia
- friulano
- Inglaterra
- inglés
- Irlanda
- Italia
- italiano
- microrrelato
- Mozambique
- nativo-americana
- pintura
- poesía
- polaco
- Polonia
- Portugal
- portugués
- prosa
- Santa Luzía
- sardo
- Seamus Heaney
- sieglo XX
- sieglo XXI
- Suiza
- Yugoslavia

lunes, 1 de marzo de 2021
Siete poemas de Daniel Faria
jueves, 11 de febrero de 2021
Seamus Heaney de nuevas. Atros zinco poemas suyos. Parolas chustas, prezisas, esautas; y, de vez, parolas multiples: «estazions» que en son de ferrocarril y de calvario, «definizión» que ye sinificau y ye nitidez, presens que son continos como un río u como un tiempo gramatical, revoluzionarios de 1790 que tornan a morir en 1990, «normalidaz» que se repiten porque en repetir-sen cambian. Y aliterazions y pentametros iambicos y silabas contadas y poemas en prosa.
De nuevas Seamus Heaney. Atros zinco poemas suyos:
DIFUERA D’ISTE MUNDO
En memoria de Czeslaw Milosz
Como toz os atros, yo acochaba a cabeza
durante a consagrazión d’o pan y o vino,
puyaba os uellos ent’a ostia devantada y o cáliz devantau,
creyeba (siga o que siga o que ixo sinifique) que suzedeba un cambio.
Iba enta l’altar y rezibiba o misterio
n’a luenga, tornaba t’o mío puesto, zarraba os uellos ascape, feba
un auto d’aizión de grazias, ubriba os uellos y sentiba
que o tiempo empenzipiaba de nuevas.
Nunca no bi abió una eszena
en que yo discutise isto con yo mesmo u con belatro.
A perdua de fé suzedió difuera d’o eszenario. Sin’embargo no puedo
dixar de respetar parolas como «aizión de grazias» u «ostia»
u mesmo «oblea de comunión». Tienen una eterna
palidez y atrayen, firme entabaixo, como l’augua d’un pozo.
OUT OF THIS WORLD
in memory of Czeslaw Milosz
Like everybody else, I bowed my head
during the consecration of the bread and wine,
lifted my eyes to the raised host and raised chalice,
believed (whatever it means) that a change occurred.
I went to the altar rails and received the mystery
on my tongue, returned to my place, shut my eyes fast, made
an act of thanksgiving, opened my eyes and felt
time starting up again.
There was never a scene
when I had it out with myself or with an other.
The loss of faith occurred off stage. Yet I cannot
disrespect words like ‘thanksgiving’ or ‘host’
or even ‘communion wafer.’ They have an undying
pallor and draw, like well water far down.
PA BERNARD Y JANE MCCABE
O leito d’o río, ixeco de tot, meyo pleno de fuellas.
Nusatros, escuitando un río n’os árbols.
FOR BERNARD AND JANE MCCABE
The riverbed, dried-up, half full of leaves.
Us, listening to a river in the trees.
VIACHE NOCTURNO
As uloretas d’a normalidat
yeran nuevas n’o viache nocturno a traviés de Franzia:
pluya y yerba y selvas en l’aire
feban voladas caliens en l’auto ubierto.
Os postes indicadors emblanquiaban implacablemén.
Montrueil, Abbéville, Beauvais
se prometeban, prometeban, veniban y se’n iban,
cada puesto guarenziaba o cumplimiento d’o suyo nombre
Una cosechadera treballaba chemecosa y tardi
porgando simiens d’un costau a l’atro d’as suyas luzes.
Un fuego en bel bosque se cremaba sinde flama.
A l’arreu, os chiquez cafés zarraban.
Pensé en tu de contino
mil millas ent’o sur, do Italia
meteba o lomo a Franzia n’a esfera escureixida.
A tuya normalidat allí se i renovó.
NIGHT DRIVE
The smells of ordinariness
Were new on the night drive through France:
Rain and hay and woods on the air
Made warm draughts in the open car.
Signposts whitened relentlessly.
Montrueil, Abbéville, Beauvais
Were promised, promised, came and went,
Each place granting its name’s fulfilment.
A combine groaning its way late
Bled seeds across its work-light.
A forest fire smouldered out.
One by one small cafés shut.
I thought of you continuously
A thousand miles south where Italy
Laid its loin to France on the darkened sphere.
Your ordinariness was renewed there.
EN TOOMEBRIDGE
Do l’augua plana
se sobreixeba por denzima d’a entibadera de Lough Neagh
como si fuese plegada n’un canto d’a plana tierra
y cayese brilando n’o contino
presén d’o río Bann.
Do gosaba estar o puesto de control.
Do enforcón a o choven rebelde n’o 98.
Do los ions negativos n’o zielo ubierto
pa yo i son poesía. Como d’antes,
o tarquín y a plata d‘a enguila enfurnida
AT TOOMEBRIDGE
Where the flat water
Came pouring over the weir out of Lough Neagh
As if it had reached an edge of the flat earth
And fallen shining to the continuous
Present of the Bann.
Where the checkpoint used to be.
Where the rebel boy was hanged in ’98.
Where negative ions in the open air
Are poetry to me. As once before
The slime and silver of the fattened eel
AS ESTAZIONS D’O UESTE
N’a mía primer nuei n’a Gaeltacht a viella me fabló en anglés: «I serás bien».
Me posé n’o canto d’una cama en tiñeblas, escuitando a traviés d’a paret un irlandés fluiu,
con a querenzia d’una parla que abié d’estirpar.
Yera plegau n’o ueste pa inalar l’orache absoluto. Os visionarios soflaban n’a mía cara una ulor a cazuelas de rancho, mesclaban o polvo d’as fuesas d’os revoluzionarios con a ixaliva d’ayuno d’o nuestro credo y unchibann os míos labios. Ephete, m’aprezisaban. Me posaba royo pero no maniaba que unas pocas parolas.
Tapoco no baixaba garra don de lenguas n’os míos días en ixa cambra d’alto cuan tot arredol pareixeba profetizar. Recordaría sind’embargo as estazions d’o ueste, arena blanca, dura peña, luz puyando como a suya definizión por denzima de Rannafast y Errigal, Annaghry y Kincasslagh: nombres portátils como piedras d’altar, elementos azimos.
THE STATIONS OF THE WEST
On my first night in the Gaeltacht the old woman spoke to me in English: 'You will be all right.' I sat on a twilit bedside listening through the wall to fluent Irish, homesick for a speech I was to extirpate.
I had come west to inhale the absolute weather. The visionaries breathed on my face a smell of soup-kitchens, they mixed the dust of croppies' graves with the fasting spittle of our creed and anointed my lips. Ephete, they urged. I blushed but only managed a few words.
Neither did any gift of tongues descend in my days in that upper room when all around me seemed to prophesy. But still I would recall the stations of the west, white sand, hard rock, light ascending like its definition over Rannafast and Errigal, Annaghry and Kincasslagh: names portable as altar stones, unleavened elements.
martes, 3 de noviembre de 2020
Zinco poemas d'Antonella Anedda
Cuatre poemas suyos en italiano y un atro en sardo:
Irgendwo in Rußland ist meine Seele.
Gertrud Kolmar
En bel puesto de Rusia esiste a mía alma
si alma se clama
iste escuitar d’o cuerpo a gargamela plena: voz — y libros
libros pareixius a fierros entre as piedras d’un mon
metals sobre os que posar os piez a bonico.
Antonzes, no solo papel — imáchens:
estepa, esturraz, esquillas
pero en ixe salir d’o cuerpo dende a infanzia
colors escoscadas como nunca suzede dende ninos
no pas un dios sino un rastro n’as cosas
como si a cada forma le podésenos sacar o suyo siello.
Talmén l’alma no esiste, pero esisten os suyos puestos
a distanzia: verstas a recorrer entazaga
una lengua capaz de dizir o que preta
soniu, frontalidat, selvaticas radizes
alentada de plana
sí alentada — por l’estreito d’una isla
y n’o puesto d’as rimas
o ritmo d’un pensamiento
nunca no udito
inaudito
como siempre ye mirar conzisión en l’altaria.
Irgendwo in Rußland ist meine Seele.
Gertrud Kolmar
In qualche luoco in Russia esiste la mia anima
se anima si chiama
questo ascolto del corpo a gola tesa: voce — e libri
libri simili a ferri tra le pietre di un monte
metalli su cui posare i piedi lentamente.
Dunque non solo carta — immagini:
steppa, slitta, sonagliera
ma in quell'uscire del corpo dall'infanzia
colori netti come mai accade da bambini
non un dio ma un'orma nelle cose
come se a ogni forma potessimo levare il suo sigillo.
Forse l'anima non esiste ma esistono i suoi luoghi
la distanza: verste da percorrere a ritroso
suono, frontalità, selvatiche radici
respiro di pianure
sì respiro — per lo stretto di un'isola
e al posto delle rime
il ritmo di un pensiero
mai udito
inaudito
como sempre è cercare concisione nell'altezza.
CORO
Somos a pantalla, o cuerpo, ista luz
que talla l’escritura.
Somos l’alfabeto que escolore.
Ves-te-ne digo a la parola
cosa dudosa dixa-me
esborra-me lugo a yo mesma
fe que un’atra te prenga y te reculla
que me libere d’o tiempo
y no faiga cosa d’a mía persona
la prive como quiere de lamento
l’escave un vueito ubierto solo a l’aire.
CORO
Siamo lo schermo, il corpo, questa luce
che taglia la scrittura.
Siamo l’alfabeto che scolora.
Vattene dico alla parola
cosa dubbiosa lasciami
cancella subito me stessa
fai che un’altra ti prenda e ti raccolga
che mi sgombri dal tempo
e faccia nulla della mia persona
la privi come vuole di lamento
le scavi un vuoto aperto solo al vento.
UNA NUEI D’IBIERNO N’A ZIUDAT
Agora ha dixau de plever. Dende a finestra o mundo ye a gotas:
un rostro sinde naso, uellos, labios. Solo que istas menutas glarimas
sobre as casas y os árbols. Una en particlar s’esclareix
do beluno plora n’o suyo sillón,
acotraziau, aturau solo inzierto si a casa se pareix
a aquellas que abitó n’o pasau y que trafuca.
No ye por recosiros que plora, sino por o peso entero
d’a pluya, como si el fues o teito
que aguanta y s’escrosta.
Como si l’entero edifizio, rinchau d’augua y piedra,
revelase una ofensa.
Una creatura puet anguniar-se por isto, pasar desorada a nuei
u repetir n‘o suenio a desolazión. Estar en un espaldadero.
Permaneixer-bi allí entre a tierra, n’a pluya que vien.
UNA SERA D'INVERNO IN CITTÀ
Ora ha smesso di piovere. Dalla finestra il mondo è a gocce:
un viso senza naso, occhi, labbra. Solo queste minute lacrime
sugli alberi e le case. Una in particolare si rischiara
dove qualcuno piange sulla sua poltrona
composto, fermo solo incerto se la casa somigli
a quelle che abitò in passato e che confonde.
Non è di nostalgia che piange, ma per il peso intero
della pioggia, come se lui fosse il tetto
che sopporta e si scrosta.
Come se l’intero palazzo, gonfio di acqua e pietra
rivelasse un’offesa.
Una creatura può crucciarsi per questo, passare sveglia la notte
o replicare nel sogno la desolazione. Essere in un burrone.
Stare lì tra la terra, nella pioggia che viene.
MOSICA
No son nobles as cosas que nombro con poesía:
son debaixo d’o paladar, atentas, consziens solo d’a calor,
inorans d’a lengua.
Si escuitan, sienten o movimiento, a onda d’un leco,
que porta royas letras, destinos y un revolvino de vozes
tresbatidas —como siempre— n’o que ye fosco y bofo.
Conque de nuevas digo: árbols —millor— platanos,
atrayius por l’augua y sustenius n’os cantos d’as piedras.
Isto sí que ye difícil: cantar-ne a bonico o miraglo,
ixe peso n’a luz, ixa uembra
que se cruza con o tiempo y esclata n’a ulor d’o prau.
Tot ye cuerpo que l’alma alcanza con retardo
pero resplandeix l’agüerro n’a cantonada y a parola se forma
con o ritmo que debe: a borrillons, a vueitos,
a gorgollons dintro d’os sieglos.
Y no ye a mosica que dizes sino un rudio de vaixiella, de pedregada
que truca cuentr’os muros.
MUSICA
No son nobili le cose che nomino in poesia:
stanno sotto il palato, attente, coscienti solo del caldo
ignare della lingua.
Se ascoltano, sentono il moto, l'onda di un eco
che porta rosse lettere, destini, e un turbine di voce
smarrite —como sempre— in ciò che è cupo e cavo.
Dunque di nuovo dico: alberi —anzi— platani
attirati dall'acqua e sostenutti ai bordi dalle pietre.
Questo sì è difficile: cantarne piano il miracolo
quel peso nella luce, quell' ombra
che s'incrocia col tempo e divampa sull' odore del prato.
Tutto è corpo che l'anima raggiunge con ritardo
ma sfolgora l'autunno in cantuccio e la parola si forma
con il ritmo che deve: a grummi, a vuoti
a scatti dentro i secoli.
E non è la musica che dici, ma un rombo di stoviglie, di grandine
che batte contro i muri.
LENGUAS
De cabo cuan foi servir una lengua mía
la invento masando-la n’o pasau
la entrego solo que en traduzión
LIMBAS
Onzi tando naro una limba mia
da inbentu in impastu a su passado
martes, 20 de octubre de 2020
Cuatre poemas de Pier Paolo Pasolini
Pier Paolo Pasolini naixió o 5 de
marzo de 1922 en Bolonia, Italia, y morió asesinau en Ostia, Italia, o 2 de
noviembre de 1975. Catolico y marxista y omosesual, a suya obra, ye una critica
a la cultura dominán y a os dogmatismos. Pier Paolo Pasolini dirichió belunas d’as
peliclas más destacadas d’o zine italiano d’o sieglo XX. El siempre se consideró
poeta. Tamién estió periodista, pintor, filosofo, novelista, lingüista, tradutor
y sayista.
Cuatre poemas suyos; dos en
friulano, dos en italiano:
O DÍA D’A MÍA MUERTE
En una ziudat, Trieste u Udine,
por un paseyo de telleras,
de primavera, cuan cambeen
de color as fuellas,
cayeré muerto
baixo o sol que crema,
royo y alto,
y zarraré os parpiellos
dixando o zielo n’a suya fuga.
Baixo una tellera tibia de verde,
cayeré n’o negro
d’a mía muerte que esparde
as telleras y o sol.
Os buenos chóvens
correrán en aquella luz
que acabo de perder,
fuyindo d’as suyas escuelas,
con os rizos sobre a fren.
Yo seré agún choven,
con una camisa clara,
y os dulzes cabellos plevendo
sobre l’amargo polvo.
Seré agún calién
y un mozet, correndo por o gudrón
tibio d’o paseyo,
me posará una mano
sobre l’alda de cristal.
IL
DÌ DA LA ME MUÀRT
Ta
na sitàt, Trièst o Udin,
ju
par un viàl di tèjs,
di
vierta, quan’ ch’a mùdin
il
colòur li fuèjs,
i
colarài muàrt
sot
il soreli ch’al art
biondu
e alt
e
i sierarài li sèjs,
lassànlu
lusi, il sèil.
Sot
di un tèj clìpit di vert
i
colarài tal neri
da
la me muàrt ch’a dispièrt
i
tèjs e il soreli.
I
bièj zovinùs
a
coraràn ta chè lus
ch’i
ài pena pierdùt,
svualànt
fòur da li scuelis
cui
ris tal sorneli.
Jo
i sarài ‘ciamò zòvin
cu
na blusa clara
e
i dols ciavièj ch’a plòvin
tal
pòlvar amàr.
Sarài
‘ciamò cialt
e
un frut curìnt pal sfalt
clìpit
dal viàl
mi
pojarà na man
tal
frin di cristàl.
UBRO ENTA UN BLANCO MAITINO DE LUNS
Ubro enta un blanco maitino de luns
a finestra, y a carrera indiferén
furta entre a suya luz y entre os suyos
remors
a mía presenzia estrania entre os ventanos.
Iste mover-me… en días toz difuera
d’o tiempo que pareixeba adedicau
a yo, sinde tornadas ni aturadas,
espazio tot acaramullau por o mío
estau,
cuasi una estensión d’a vida
mía, d’a mía calor, d’o mío cuerpo …
y se ye interrumpiu… Soi en un atro
tiempo,
un tiempo que disposa os suyos maitinos
en ista carrera que me miro,
ignoto,
ista chen fruito d’atra istoria...
APRO
SU UN BIANCO LUNEDÌ MATTINA
Apro
su un bianco lunedì mattina
la
finestra, e la strada indifferente
ruba
tra la sua luce e i suoi rumori,
la
mia presenza rada tra le imposte.
Questo
muovermi… in giorni tutti fuori
dal
tempo che pareva dedicato
a
me, senza ritorni e senza soste,
spazio
tutto colmo del mio stato,
quasi
un’estensione della vita
mia,
del mio calore, del mio corpo…
e
s’è interrotto. . . Sono in un altro tempo,
un
tempo che dispone i suoi mattini
in
questa strada che io guardo, ignoto,
questa
gente frutto d’altra storia…
DANZA DE NARZISO
Soi negro d’amor,
ni reiseñor ni mesache,
tot entero como una flor
deseyando sinde deseyo.
M’he devantau entre as brioletas
mientres esclareixeba
cantando un canto olbidau
n’a nuei igual.
M’he dito: «Narziso!»,
y un espritu con o mío rostro
escureixeba a yerba
con o claror d’os suyos rizos.
DANSA
DI NARCÌS
Jo
i soj neri di amòur
né
frut né rosignòul
dut
intèir coma un flòur
i
brami sensa sen.
Soj
levat ienfra li violis
intant
ch'a sclariva,
ciantànt
un ciant dismintiàt
ta
la not vualiva.
Mi
soj dit: "Narcìs!"
e
un spirt cu'l me vis
al
scuriva la erba
cu'l
clar dai so ris.
YO SOI UNA FUERZA D'O PASAU
Yo soi una fuerza d'o Pasau.
Solo que n’a tradizión ye o mío
amor.
Viengo d’as enruenas, d’as ilesias,
d’os retablos, d’os lugars
albandonaus n’os Apeninos u os
Prealpes
do vivión os chirmanos.
Dondío por a Tuscolana como un
varrenau,
por l’Appia como un can sind’amo.
U me miro os luscos, os maitinos
en Roma, n’a Ciociaria, n’o mundo,
como os primers autos d’a
Postistoria
t’os que i voi, por previlechio de
naiximiento,
dende o canto estrimero de bella
edat
apedecada. Mostroso ye qui ye
naixiu
d’as entrañas d’una muller muerta.
Y yo, feto adulto, garimbolío
más moderno que toz os modernos
mirando chirmanos que ya no i son.
IO
SONO UNA FORZA DEL PASSATO
Io
sono una forza del Passato.
Solo
nella tradizione è il mio amore.
Vengo
dai ruderi, dalle chiese,
dalle
pale d'altare, dai borghi
abbandonati
sugli Appennini o le Prealpi,
dove
sono vissuti i fratelli.
Giro
per la Tuscolana come un pazzo,
per
l'Appia come un cane senza padrone.
O
guardo i crepuscoli, le mattine
su
Roma, sulla Ciociaria, sul mondo,
come
i primi atti della Dopostoria,
cui
io assisto, per privilegio d'anagrafe,
dall'orlo
estremo di qualche età
sepolta.
Mostruoso è chi è nato
dalle
viscere di una donna morta.
E
io, feto adulto, mi aggiro
più
moderno di ogni moderno